Hier wil ik in het kort even wat dingen noemen, die ik belangrijk vind, dat jullie weten.
Al eerder schrijf ik, dat ik durf te stellen dat ik mensen het leven heb gered.
Enkele voorbeelden:
- een kind van 1,5 jaar heeft Malaria en dringend medicijnen nodig. Helaas hebben de ouders geen geld. Ze worden weg gestuurd om eerst geld te gaan halen. Aangezien er 2 weken eerder een kind van dezelfde leeftijd is overleden, laat ik dit niet gebeuren. De ouders geef ik heel discreet geld en na een poosje komen ze terug om de medicijnen op te halen. De reis naar huis van ongeveer 45 minuten, gaat te voet. 's Middags komt de vader mij 7 kolven maïs brengen als dank. Dit raakt mijn gevoelige snaar. Het kind heeft het gered, heb ik onlangs vernomen.

- in het ziekenhuis ligt een jongeman. Hij heeft Malaria en is niet aanspreekbaar. Ik vind dat hij, samen met een kind met dezelfde aandoening, naar het ziekenhuis in Banjul moet voor behandeling. Hun moeders smeken mij, als ik 's morgens kom werken, actie te ondernemen. Als ik vraag( 8.00 uur ) of er meteen een arts kan komen, is het antwoord: "die komt om 10.30 uur".  Daar ben ik het niet mee eens en ga op mijn strepen staan. Ik geef aan dat ik erg bezorgd ben om de toestand van beiden.  De arts wordt dan toch geroepen en de jongeman en het meisje, vertrekken met spoed per ambulance naar Banjul. Ik ga mee ter begeleiding.
De moeder van de jongen zoekt later contact met mij en van haar hoor ik na enkele weken, dat beiden het gered hebben. Haar zoon komt de volgende dag thuis.

- er is een man die angstvallig zijn duim onder zijn shirt verborgen houdt ( hij is opgenomen voor een vorm van Malaria ). De arts die af en toe komt, schenkt hier geen aandacht aan. Dat ga ik doen. De duim van die bewuste hand blijkt flink ontstoken en gezwollen te zijn. Ik geef een "soda"badje en ik zie de pus eruit lopen. Hij heeft veel pijn. Hierna ga ik met hem naar de eerste hulp en daar wordt de ontsteking verder open gemaakt. Er komt veel pus uit. De wond wordt schoon gemaakt en verbonden. Dan gaan we terug naar de afdeling. Ik geef hem pijnstillers. Als ik de volgende morgen kom, is de duim weer normaal van dikte en de jongeman heeft geen pijn meer. Zodoende heeft hij eindelijk weer eens goed geslapen. Even later gaat hij naar huis.

- een meisje van 18 jaar is zwanger. Zij komt met pijnklachten naar het health center. Hoever de zwangerschap is, weet niemand precies. De klachten horen bij de situatie en het meisje gaat weer naar huis, zonder enige controle gedaan te hebben. De volgende morgen( is dan zondag ) komt ze weer. Dezelfde klachten. Gaat weer zonder een controle naar huis. 's Middags is het zo heftig, dat zij per ambulance naar Banjul( ongeveer 90 minuten rijden ) wordt gebracht. Daar overlijden het meisje en haar kind. Was misschien te voorkomen geweest, als er controles uitgevoerd waren. Een ander probleem is, dat een zwangere vrouw, niet of zelden ter controle komt, dus niemand heeft zicht op de situatie. Hier kan iets aan gedaan worden, door een registratie aan te leggen.

- naar oudere mensen in hun compound( hier leven hele families samen, soms wel 20 mensen ), wordt niet naar omgekeken. Wel door familie, maar niet door een  verpleegkundige of een arts( daar is een gigantisch tekort aan ), met alle gevolgen van dien. Natuurlijk is hier heel eenvoudig iets voor te organiseren. Ga de compounds bezoeken en weet dan wat er speelt. Een beetje ervaring hierin heb ik al, door compounds te bezoeken. Het resultaat is geweldig. Een mevrouw met arthrose en dus veel pijn, ligt of zit de hele dag op hetzelfde plekje. Door een pijnstiller te geven, kan zij makkelijker en zonder pijn bewegen en doet dat dus ook. Komt weer buiten.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden. Wij kunnen ons dat bijna niet voorstellen, dat dit gebeurt, kan gebeuren.
Het is geweldig om hier samen met de mensen in Gambia, aan te werken.
Daar wil ik voor gaan. Het geeft mij  enorme voldoening. Je bent daar zo nodig.